Churning als nieuwe indicator voor de efficiëntie van matches op de arbeidsmarkt

Tot eind jaren tachtig waren beleidsmakers en wetenschappers nog eenzijdig geïnteresseerd in geaggregeerde statistieken, zoals de werkloosheidsgraad, het bruto binnenlands product (BBP) of de productiviteitsgroei. Dergelijke geaggregeerde statistieken maskeerden echter omvangrijke bewegingen van jobs en werknemers tussen ondernemingen en sectoren in onze economie en arbeidsmarkt. In de tweede helft van de jaren tachtig verdiepten een aantal academici in de VS zich in die onderliggende bewegingen van jobstromen en werknemersstromen (Blanchard & Diamond, 1989, 1990; Davis & Haltiwanger, 1990 & 1993; Leonard, 1987; Dunne et al., 1989; Anderson & Meyer, 1994).

Men vermoedde wel dat de arbeidsmarkt gekenmerkt wordt door een hoge graad van werknemersdynamiek (de instroom en uitstroom van werknemers uit ondernemingen, ook werknemers-reallocatie of arbeidsreallocatie genoemd) en jobdynamiek (het proces van jobcreatie en jobdestructie, ook jobreallocatie of baanreallocatie genoemd), maar tot het pionierswerk van Davis en Haltiwanger waren noch goede meetmethodes, noch gepaste indicatoren beschikbaar om die onderliggende dynamiek in kaart te brengen (Haltiwanger, 2013). Die dynamische benadering van de arbeidsmarkt verspreidde zich vervolgens aan een gestaag tempo, ook naar Europese landen (Burda & Wyplosz, 1993; Den Butter & Broersma, 1993; Broersma, 1994). Vervolgens werd ook aangetoond dat de jobdynamiek en werknemersdynamiek binnen en tussen economische sectoren en ondernemingen sterk kunnen uiteenlopen onder invloed van hun structurele kenmerken (Brown, Haltiwanger, & Lane, 2006).